Zorunlu tatil süreçlerinde ne çok tartışmıştık.

Gergindik, belirsizliğin içinde.
Vakit de çoktu.
Ne yapacağımızı tam bilmiyorduk.
Avansa umut da bağlamıştık.
Şimdi hepimiz işimizle uğraşıyoruz. Önce Sağlıklar diliyorum.
Benim anladığım bu süreçte ,
Lehimize tek bir şey yok.
Maddi ve manevi.
Bizi kimse sevmiyor. İstemiyor.
Bazı kurum sahiplerinin olabilecek avansı çok küçümsediğin de anladık.
Hiç bir sorunumuzu çözme niyetleri yok.
Belki sektör olarak, 2009 %2 zam yapıp 6 bireysel eğitimi parasını ödemeden 8 seansa çıkardıklarında kaybettik. Kuzu kuzu da kabul etmiştik.
Sağlık çok önemli. Bunu bir kez daha anladık.
Bu günlerde geçer elbet. Unutur muyuz?